Doinstalowywanie oprogramowania do Pythona jest proste, o ile się wie jak to robić, a przecież na początku nie wie się niczego. Spróbujmy więc krok po kroku zobaczyć, jak w PyCharm, w zupełnie nowym projekcie zaistalować moduł na przykładzie requests:
Na początku wybrałem polecenie „New project”
1 – nazywam projekt „jakoś tam”
2 – kontrolnie patrzę na ścieżkę, jakby trzeba było, to mogę ją zmienić
3 – tu też nic nie trzeba zmieniać, ale warto to zauważyć, że jest tworzone środowisko wirtualne
4 – na dole widać też pełną ścieżkę
5 – No i pozostaje kliknąć „Create”
Co to jest to dziwne środowisko wirtualne? Otóż jest to całkiem normalne, że programiści pracują nad różnymi projektami. Jedne wymagają takich modułów a inne innych. Na dodatek, niektóre starsze projekty będą wymagały dodatkowych modułów w nieco starszej wersji, a inne projekty będą wymagały tych samych modułów, ale w nowszej wersji. Gdyby wszystko tak po prostu intalować na komputerze, to szybko zrobiłby się bałagan i albo te starsze albo te nowsze projekty by nie działały. Dlatego wymyślono środowisko wirtualne. Jest to minimalny (choć duży) zbiór plików, który zapewnia stabilne środowisko dla tworzonego projektu. Jeśli mając to środowisko aktywne doinstalujesz jakiś moduł, to będzie on widoczny tylko w tym projekcie. Inne projekty będą miały swoje środowiska wirtualne i swoje wersje wymaganych modułów.
Idźmy dalej:
Podczas tworzenia projektu może na dłużej lub krócej mignąć takie właśnie okienko. Informuje ono o tworzeniu środowiska wirtualnego. Domyślnie zostanie ono zapisane w podkatalogu projektu. Ten podkatalog nazywa sie .env (tak! z kropką na początku)
Kiedy projekt się już utworzy zobaczysz mniej więcej to:
1 – W podkatalogu projektu znajdziesz podkatalog .env – teraz już wiesz, co to jest
2 – Przy pomocy menu kontekstowego możesz dodać
3 – plik pythona do swojego projektu. Ten plik nazwij, jak tam sobie uważasz
Co my tu teraz mamy:
1 – w treści pliku skorzystajmy z modułu, który niestety jeszcze nie jest zainstalowany. Z tego powodu „requests” jest podkreślone na czerwono
2 – na dole można kliknąć w „terminal” co wyświetli dolne okienko
3 – automatycznie w tym terminalu powinno się również aktywować środowisko wirtualne. Rozpoznasz to po napisie (.venv) na początku linijki
4 – ten napis (.venv) powinien być taki sam, jak nazwa podkatalogu
5 – teraz w terminalu można wpisać polecenie instalujące moduł requests:
pip install requests
Poleceniem do instalacji modułów jest pip. Dzięki temu, że to polecenie jest uruchamiane w środowisku wirtualnym .venv to ta instalacja nie wpłynie na pracę innych projektów, które powinny być skonfigurowane do pracy ze swoimi środowiskami
1 – kiedy instalacja się zakończy, powinien wyświetlić się komunikat o sukcesie. Może on być nieco ukryty między innymi komunikatami, więc dobrze go wypatrz. Gdyby nie było sukcesu tylko porażka, to zostanie też wyświetlony komunikat, który pozwoli dalej badać sprawę i rozwiązywać problemy
2 – może nie od razu, ale po jakieś chwili, powiedzmy po 30 – 60 sekundach słowo „requests” w edytorze kodu powinno już nie być podświetlone.
3 – wtedy można uruchomić skrypt. Poprawny wynik w przypadku naszego prymitywnego skryptu to „Process finished with exit code 0”
